Johann Christian Günther

Był synem lekarza i w latach 1710–1715 uczęszczał do gimnazjum w Świdnicy. W czasie nauki napisał dramat zatytułowany Zazdrość, której żałował Theodosio (Die von Theodosio bereute Eifersucht), który doczekał się wystawienia na szkolnej scenie. Jego romantyczne zawirowania i osobiste relacje znajdują odzwierciedlenie w jego późniejszych wierszach, w których jego narzeczona Magdalena Eleonora Jachmann występuje jako Leonore.

W roku 1715, na naleganie swojego ojca, podjął studia medyczne w Wittenberdze. Wkrótce, bo już w 1716 roku, został uhonorowany tytułem Poeta laureatus Caesareus. Niestety relacje z ojcem uległy pogorszeniu, gdyż rodzic nie akceptował wyboru syna, aby zostać poetą. W 1717 roku Günther trafił do więzienia z powodu długów, co skłoniło go do przeniesienia się do Lipska, gdzie zaczął studiować na lokalnym uniwersytecie.

W tym czasie wspierał go pisarz i historyk Johann Burckhardt Mencke, jednak nie udało mu się zdobyć prestiżowego stanowiska nadwornego poety króla polskiego Augusta II. W roku 1720 podjął nieudaną próbę zdobycia posady lekarza w Kluczborku. Niestety, także jego wysiłki w celu pojednania z ojcem zakończyły się fiaskiem, a Johann zamieszkał u przyjaciół z czasów studenckich.

W 1723 roku, w złym stanie zdrowia, przeniósł się do Jeny, gdzie zmarł na gruźlicę. Warto zaznaczyć, że Johann Christian Günther głównie tworzył wiersze okolicznościowe, miłosne oraz pieśni studenckie. Jego poezja, która formalnie należy do epoki baroku, ze względu na silne piętno emocjonalne, jakie pozostawiła w jego twórczości, zaliczana jest do prekursorów okresu Burzy i naporu.